Januari was nog niet zo slecht, onze dochter Aukje startte samen met haar vriend Wiljan WA Stables, ze huren een 6-tal boxen op onze stal met de optie op meer. Begin februari gaat hun website on-line en meteen melden zich al een aantal mensen voor training en verkoop van hun paarden/pony's.
Halverwege februari gaat het mis, Lucie verwerpt haar veulen op Valentijnsdag, niet bepaald een leuk kadootje voor zo'n dag; oorzaak onbekend.
Eind maart gaat het opnieuw mis, Lucie's 3 jarige dochter rolt in de bak, blijft achter een paal hangen, trekt die om en raakt verstrikt in de allerbovenste stroomdraad; ze snijdt daarmee een pees in het achterbeen door en moet met spoed naar de kliniek in Wolvega.
Hier zal ze een tijdlang verblijven en dan nog heel lang revalideren; als het zomer is mag ze langzamerhand weer wat gaan werken aan de longe en zo weer kracht opbouwen.
Inmiddels is deze merrie drachtig en zo te zien weer volledig hersteld, doordat ze drachtig is wordt ze niet vollop getraind, de bedoeling is dat dat pas na het veulenen weer gaat gebeuren zodat ze al met al ruim een jaar de tijd heeft om te kunnen herstellen.
Begin april wordt Gijs (v. Vitens m. Sizzle) geboren, alles lijkt goed te gaan tot de 30e van die maand.
Sizzle wordt ziek, koliekverschijnselen, al bij de 1e behandeling is er twijfel over de koliekvorm, als ik haar na een uurtje op bed nogmaals controleer vertoont ze shock-verschijnselen; ik weet dat dit het begin van het eind is. Ik doe er nog een deken op, bel de veearts opnieuw en knuffel haar, wetend dat het definitieve afscheid nadert.
Aukje en Wiljan brengen haar naar de kliniek, met 2 trailers, 1 voor het veulen, 1 voor Sizzle.
In Wolvega wordt Sizzle ingeslapen; Gijs keert alleen naar stal terug.
Dezelfde avond nog wordt Go Now (v. Houston, m. Sisa) geboren, op het oog kerngezond, mooi, groot en helder.
Schijn bedriegt blijkt een paar uur later. Als ik Gijs zijn kunstmelk gegeven heb ga ik Sisa en veulen controleren; ik zie Sisa apatisch tegen de wand staan en het veulen heftig rollen, hij heeft duidelijk pijn, veel pijn.
Bij het omrollen zie ik een enorme zwelling onder zijn buik; ik bel opnieuw de dierenarts.
Hij constateert een acute, niet operabele zakbreuk. Sisa lijkt al afscheid genomen te hebben van haar veulen en bemoeit zich nergens mee, ook niet als de dierenarts het veulen laat inslapen.
We laten het overleden veulen even liggen zodat Sisa definitief afscheid kan nemen; alsze het veulen begraven heeft (onder het stro) halen we het weg. Sisa heeft afscheid genomen.
We proberen nog of Sisa Gijs als pleegkind wil aannemen, echter zonder resultaat. Gijs is te oud daarvoor, dus nemen wij de voeding en in eerste instantie ook de opvoeding van Gijs op ons.
Eind mei wordt de opvoeding van Gijs overgenomen door de Welsh merrie Felicity, moeder van maar liefst 4 goedgekeurde hengsten en al op leeftijd, maar Felicity doet het voortreffelijk, beschouwt Gijs als haar eigen veulen, beschermt hem en voedt hem op. Gijs is door haar een normaal paardenveulen geworden, zowel qua maat alsook qua gedrag. Dankjewel Felicity!
Begin juni wordt het 3e veulen geboren, Great One (v. Mètall m. Terina), het lijkt bij hem allemaal goed te gaan.
Een kleine 2 weken later volgt het laatste veulen van dit jaar, gelukkig maar want ik zat er helemaal doorheen en zag tegen de resterende bevallingen erg op.
Het laatste veulen is Gino-M (v. Houston m. Ulla-maude), de eerste dag lijkt alles goed te gaan, maar op dag 2 blijkt dat hij nauwelijks meer kan mesten ondanks het vele drinken. 3 dagen wordt hij behandeld door de dierenarts, het is een karakter veulen, hij vecht om er doorheen te komen maar werkt wel mee aan de behandelingen. Uiteindelijk begint hij normaal te mesten, veearts behandelingen en regelmatig een plakje roomboter hebben resultaat. Gelukkig maar. Gino is bloedmooi en wordt al snel verkocht aan de eigenaresse van Ulla. Ulla is door haar aan mij ter beschikking gesteld voor de fok en ze wil dolgraag een veulen van Ulla; de bedoeling was een springveulen en een merrie, maar ze valt voor Gino, een dressuur en hengstveulen.
En dan wordt ook Great One ziek, koliekverschijnselen. Ook hij reist met spoed af naar Wolvega.
Daar weten ze het niet precies; wel geven ze hem een overlevingskans van 10% als er niet geopereerd wordt en 50% als er wel geopereerd wordt. De kosten van de operatie zijn hoog en ze weten niet zeker of die nodig is, dit omdat ze niet met zekerheid kunnen zeggen wat er aan de hand is m.u.v. onstekingscellen in het bloed. Er wordt niet geopereerd, hij krijgt een infuus met o.a. antibiotica en mag een aantal dagen niet bij zijn moeder drinken. Hier geschiedt een wonder, Great One overleeft het en mag uiteindelijk na bijna een week kliniek naar huis. Weliswaar met antibiotica, maar toch, hij komt levend thuis!
Wat hij heeft gehad is nooit duidelijk geworden, hij is daarna niet meer ziek geworden en springlevend en kerngezond erg groot gegroeid.
In juli lijkt het iets beter te gaan: een trainingspaard wordt voorlopig keur en Gino haalt een 1e premie op de Late veulenkeuring, wel laat het weer ons nu in de steek.
Ook mooi weer is belangrijk want we willen hooi voor onze paarden en stro, kuil lukt nog net, want dat heeft aan een paar mooie dagen genoeg, maar hoe komt het met ons hooi?
Uiteindelijk: Niet goed. We kregen geen hooi; dit hadden we nog nooit meegemaakt. Zo oud als ik ben kan ik me niet herinneren dat er een jaar is geweest dat we geen hooi hadden, mijn vader had elk jaar hooi voor zijn werkpaard (kuilbalen bestonden toen nog niet) en later hadden we ook altijd hooi voor het vee en weer later de paarden. Een unicum waar ik niet blij mee ben want ik voer naast kuil graag hooi aan de paarden.
Vooral paarden die gebitsproblemen hebben door jeugd (wisselen, diastase) of ouderdom hebben veel profijt bij mooi grofstengelig hooi.
Ook het stro werd een drama, onze vaste leverancier kon niet leveren, dus geen in folie gewikkelde strobalen.
Gelukkig wist Wiljan nog beslag te leggen op kleine pakjes stro; in September hebben we met hulp van vrienden en kennissen zo'n 1000 pak stro gelost op een zaterdag. 's Nachts rond half 2 waren de wagens leeg en een uur later kwam het water opnieuw met bakken uit de hemel. Pfff, net op tijd binnen!
Eind Augustus wisten we ook dat we dag konden zeggen tegen het stallingsgeld van één van onze rusthuispaarden; we waren er al meer dan een jaar mee bezig, hadden om ons geld te krijgen als eens een incassobureau ingeschakeld, maar niks hielp. We kregen alleen maar beloftes en zaten met een oud paard waarmee het steeds slechter ging.
Als Abe 's avonds even het nieuws op Waldnet leest komt hij met een artikel Hennepkwekerij opgerold in Surhuisterveen , meteen weet ik wie hij bedoeld; we hadden al zo onze vermoedens.
Na het lezen van dit artikel weten we dat nooit ons geld zullen krijgen, de eigenaren zijn ook telefonisch en per mail niet bereikbaar en alle beloftes waren loze beloftes.
In september mogen we Valentino ontvangen, een tijdelijke gast uit Almere, hij heeft een peesblesuure waarvoor hij is behandeld en nu verder moet genezen door dagelijks een tijd buiten te lopen op een kleine weide.
Valentino is een grote knuffel, hij is erg groot en erg lief. De kans op herstel werd geschat op 50%, hij verdient meer, maar of het lukt?
Bij controle van de pees op de behandelende kliniek blijkt er een wonder te zijn gebeurt, de pees is zo'n 85% hersteld en de eigenaren mogen de training weer voorzichtig opbouwen.
Valentino blijft in Almere en hersteld verder, in december ontvangen we een kerstkaart mt kadobon als dank, Valentino is bijna 100% genezen en mag nu ook weer galopperen! Wat fijn, we gunnen dit fijne paard nog een lang leven in hele goed gezondheid!
In november en december hebben we het vooral druk met het ontvangen van mensen die interesse tonen in ons rusthuis, maar iedereen haakt af: te ver, te simpel en soms te duur. Alle 3 dingen weet je van te voren; ze staan op de site uitgebreid beschreven en de afstand kan je vooraf berekenen.
Gelukkig maken de eigenaren van onze rusthuispaarden veel goed. Ze komen allemaal in december langs, ook Karin uit Basel die weliswaar Sizzle verloren, maar nog 2 nakomelingen uit Sizzle bij ons laat opgroeien.
Alle eigenaren nemen iets lekkers of leuks mee, fijn dat zij onze zorg voor hun paarden zo waarderen.
2011 sluiten we af met het trieste gevoel van een mislukt jaar, de handel stagneert, geen hooi, al die afspraken die tijd kosten maar geen resultaat opleverden en al die mensen zonder fatsoensnorm, mensen die ons terrein verlieten met de woorden: we bellen nog of u hoort nog van ons en waarna we dus prompt niks meer vernamen.
Voor 2012 hopen we op zon, gezonde veulens, een aantrekkende handel, nog enkel nieuwe rusthuispaarden en op het terugkeren van de fatsoensnorm.
Welkom 2012